De mensen van overal zijn zoals ik – we wonen wel ergens maar we zijn ‘niet van hier’, als je ernaar vraagt. En dat doen mensen van hier nog wel eens.
Ik vind dat mooi. Zeker ook omdat ik dan kan antwoorden dat, hoewel ik inderdaad ‘van overal’ ben, ik me nergens zo heb thuisgevoeld als hier. Ik noemde Westerwolde wel eens een troostrijk land. De zwarte velden die er in de winter uitzien alsof je ze kunt eten. De bossen, de verassende paden. De pretentieloosheid (op een paar plekken na met wat vervallen grandeur) van de huizen en dorpen die me soms ontroeren. En de simpelheid waarmee ik werd toegelaten vanaf het schoolplein en verder: kom erbij, doe mee. Leven is hier nog leven. Geen gehypet concept.
Dus ik kan dat antwoorden, dat ik me hier thuisvoel. Dat stemt dankbaar, omdat ik ook weet en heb ervaren dat dit geen vanzelfsprekendheid is. Ook niet in Westerwolde. Mensen van ver en overal komen in onze gemeente beschutting zoeken maar zijn ontheemd. Mensen van hier voelen zich daardoor soms te veel en bedreigd.
Maar ik heb hoop. Dit mooie land biedt ruimte en heeft potentie. Voor genieten op kleine schaal van prachtig ecotoerisme waar nog veel in te ontwikkelen is. Voor aarden, en zoveel meer. En zolang bewoners hier blijven vragen waar je ‘weg’ komt is er de mogelijkheid om elkaar echt te kennen.
Als het ergens kan, dan kan het hier.
Swanny v.d. Scheer
5e op de kandidatenlijst