Natuurlijk voor de inwoners van Ter Apel en de medewerkers van het AZC in Ter Apel, maar bovenal voor de vluchtelingen.

Stel je toch eens voor… Je bent op reis gegaan met alles wat je hebt, omdat je je leven niet meer zeker kunt zijn in je thuisland.  Duizenden kilometers verderop denk je dat je eindelijk ergens bent, waar je stiekem weer een beetje kunt gaan denken aan een normaal leven. Dan kom je aan in Ter Apel. Je wordt verwezen naar een tent waar je, als je geluk hebt, op een stretcher mag slapen. Als je pech hebt eindig je op een stuk karton op de grond. Of op een stoel. Uren gaan voorbij… je wordt ingeschreven en je krijgt een COVID test. Daarna kun je alleen maar wachten en je hebt geen idee waarop je zit te wachten. Er is maar 1 ding dat je echt graag wilt. Een bed, normaal eten en het gevoel dat je weer wat dieper kunt ademhalen. Het gevoel dat je ergens bent waar je er toe doet.

De bovenstaande situatie lijkt misschien overdreven, maar het is echt precies wat er nu aan de hand is in Ter Apel.  Dat kan echt niet. Is het het beste om het AZC dan dicht te doen? Onder geen beding! Maar we moeten wel opstaan voor deze mensen en zorgen dat we een plek voor ze vinden. Wij in Westerwolde kunnen dat niet alleen. De capaciteit is er gewoonweg niet in Ter Apel. Nu moeten we dus samen zoeken naar oplossingen. Niet over drie weken maar nu.